کشتی نباید اسیر ” من ” شود!

بی شک اگر “منیت” در کشتی حاکم باشد و نخواهیم به قواعد کار گروهی و با هم بودن تن دهیم ، خیلی زود دور وبر خود را از کسانی که می توانند در برنامه های توسعه ای کشتی یار و یاور ما باشند خالی خواهیم دید .
اشاره این مطلب به فرد خاصی نیست ، چون از گذشته تا به امروز ریشه های این منیت در کشتی دیده شده و به دوره ای خاص محدود نمی شود .
بدیهی است کشتی ایران آنقدر بزرگ هست که همه افتخارآفرینان و پیشکسوتان این رشته زیر سقف آن جمع شوند . منتهی شرط اولیه این کار دور کردن منیت از خود و کشتن “من ” درونی است . اگر این من درونی مدام جلوی چشم باشد ، هر انسانی را از دیدن حقایق به صورت شفاف باز می دارد و اجازه نمی دهد کارهای خوب صورت داده اش زیاد به چشم آید . دلیل نیز مشخص است ؛ چون این “من ” درونی همه را از پیش رانده و اجازه نمی دهد تا صدای شما و کارهای خوب تان شفاف و بی غل و غش به گوش مردم رسیده و به رؤیت آنان برسد .
به قول آقا تختی” کار خوب به صورت نیست به سیرت است ” و بطور مسلم اگر هر کاری برای رضای خدا و شاد کردن دل مردم باشد ، خیلی زود جواب می دهد و نیازی هم نیست که برای نشان دادن عملکرد خود کلی آن را در بوق و کرنا کنیم .
چندی پیش یکی از پیشکسوتان کشتی را دیدم و بعد از چاق سلامتی های معمول ، گفت ؛ ” آقا می دونی مشکل ما چیه ، فکر می کنیم وقتی مسوولیتی می گیریم صاحب همه چیز هستیم و همه باید هر چی گفتیم را دربست قبول کنند . دیگر فکر نمی کنیم که بابا همین هایی که شما فکر می کنی اختیار دارشان هستی ، به شما رای داده اند که نماینده کل باشی ، نه طیفی خاص ”
حرف های این پیشکسوت عزیز حسابی به دلم نشست و دیدم حرف حساب می زند ، هر چند این حرف ممکن است برای خیلی ها گران آید . بی شک اگر مسوولی بعد از انتخاب و نشستن بر صندلی مدیریت گذشته را پاک از یاد می برد و فکر می کند که صاحب همه چیز بوده و باید در را به روی دیگران ببندد و مدام حرف های مطابق میلش را بشنود ٰ، این از همان “من ” درونی نشآت می گیرد که مدام در گوش ات نجوا می کند و غرور کاذب را در گویش و حرکات و سکناتت بدون اختیار ساری و جاری می کند .
یک بار دیگر عرض می کنم که مخاطب این نوشته فرد خاصی نیست و تذکری است برای خودم و شمایی که این مطلب را می خوانید. مهم اینده روش کشتی است که همه باید دست به دست هم بدهیم تا با عبور از ” من ” درونی خفته در وجود خویش و رسیدن به “ما”ی حقیقی زمینه باروری و بالندگی کشتی را از هر حیث فراهم آوریم . فراموش نکنیم که بزرگی در کشتی نیز به قول جهان پهلوان تختی به مدال های بی شمار روی سینه ات نیست که شما را به مسیری اندازد که برای رسیدن به یک مدال بیشتر دست به هر کاری بزنید.
امیدوارم روزی در همین نزدیکی ها “من ” را برای همیشه در خود دفن کنیم تا با یک کار و عقلانیت جمعی کشتی ایران به چنان جایگاهی برسد که دست روس ها و امریکایی ها بدان نرسد .