پایگاه اطلاعرسانی دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله العظمی خامنهای، لحظاتی از دیدار دستاندرکاران فیلم سینمایی موسی علیهالسلام با رهبر انقلاب و روایت ابراهیم حاتمیکیا را در نماهنگ «داستان یک طلوع» برای نخستینبار منتشر کرد.
رویدادها در پنجشیر افغانستان و بازگشایی مدارس و دانشگاهها تیتر اصلی بیشتر روزنامههای امروزند.
دبیرکل ناتو بدون تمرکز بر آمریکا به عنوان یکی از بزرگترین دارندگان زرادخانههای اتمی در جهان، سعی دارد چین را وادار به حضور در مذاکرات تسلیحات اتمی کند.
در میان تمام سبزیجاتی که به کاهش وزن کمک می کنند، نقش برخی از آنها در از بین بردن چربی های اضافه بدن شناخته شده تر است.
سید حسین موسویان استاد دانشگاه پرینستون و سلمان عامری دانشجوی دوره دکترای دانشگاه جورج تاون آمریکا در مقاله ای مشترک پیشنهاد تشکیل نظام همکاری های مشترک ۶ کشور چین، روسیه، ایران، ترکیه، عراق و سوریه (ریکتیس) را مطرح کردند.
سخنرانی جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا در دفاع از خروج از افغانستان، گسستی قاطع در سنت ایده آلیسم سیاست خارجی واشنگتن بود که با وودرو ویلسون آغاز شد و در دهه ۱۹۹۰ به اوج خود رسید. در حالی که آن سنت اغلب "انترناسیونالیسم لیبرال" نامیده میشد، در پایان جنگ سرد دیدگاه غالب در میان راستگرایان بود. به عقیده انترناسیونالیستهای لیبرال، ایالات متحده باید از نیروی نظامی و همچنین قدرت اقتصادی خود برای مجبور ساختن سایر کشورها به پذیرش لیبرال دموکراسی و حمایت از حقوق بشر استفاده کند.
پس از ورود دیشب طالبان به پنجشیر و حمله به مقاومت، از افغانستان خبر میرسد که امشب جنگندههایی ناشناس مواضع طالبان را در پنجشیر هدف قرار داده و جنگ سنگینی بین نیروهای احمدمسعود و طالبان شکل گرفته است.
وزیر امور خارجه با بیان اینکه به هیچ وجه از مذاکره فاصله نخواهیم گرفت، گفت: مذاکره را با نگاه مثبت و فرصت به دیپلماسی باور داریم، اما معتقدیم مذاکره برای مذاکره نفعی برای ملت ایران و هیچ یک از طرفها نخواهد داشت.
وزیر بهداشت با بیان "برنامه ما این است که محدودیتهای سفر و زیارت را با انجام واکسیناسیون بهتدریج برداریم"، گفت: از ۱۵ مهرماه کلاسهای دانشگاهها باید دایر شود.
رهبر جبهه مقاومت علیه طالبان در پنجشیر از مردم افغانستان خواست که در سرتاسر این کشور علیه طالبان قیام کنند.
هزاران شهروند افغانستان با پروازهای اضطراری از فرودگاه کابل به کشورهای آمریکایی و اروپایی منتقل شدند و هزاران نفر دیگر توانسته اند با تسهیل شرایط برای کشورهای اشغالگر (سابق) ویزا دریافت کنند. این در حالی است که سازمان های مردم نهاد و بسیاری از احزاب اروپایی کارزارهای خود را برای انتقال تعداد بیش تری از افراد ادامه می دهند. در این مقاله سعی خواهیم کرد تا نگاهی به انگیزه های اتحادیه اروپا برای این مسئولیت پذیری ناگهانی بیاندازیم و به دنبال پاسخی برای این سوال باشیم: چرا کشورهای اروپایی شهروندان افغانستان را می برند؟